RODZIMY OWCZAREK PODHALAŃSKI

POCHODZENIE: Owczarek Podhalański, jest jedną z 5 rodzimych ras, pochodzi jednak od azjatyckich molosów, które przybyły do Europy razem z koczującymi plemionami. Analizując etymologie nazwy podhalanów zwraca się uwagę na Beskidy, jako główny grzbiet Karpat Zachodnich stanowiących obszar graniczny pomiędzy Polską a Słowacją. Podkreśla się, że po jednej stronie granicy te białe, duże psy nazywane są owczarkami podhalańskimi, po drugiej natomiast

czuwaczami słowackimi lub liptakami. Jednak jest to schemat dość uproszczony. Faktem jest jednak na pewno, że te odmiany białych owczarków pasterskich żyły niedaleko siebie dołączając do nich jeszcze kuvasze. Właściciele stad zdecydowanie preferowali psy o białym umaszczeniu, ponieważ łatwiej było można je odróżnić od wilka czy niedźwiedzia. Pierwsza wystawa została zorganizowana w 1937r w Zakopanem, która przyczyniła się do rozpoczęcia działalności Klubu Owczarka Podhalańskiego oraz ustalenia wzorca rasy.

UŻYTKOWOŚĆ: Początkowo wykorzystywane przez policję i wojsko, później ich zadanie polegało na pilnowaniu i stróżowaniu stad była i owiec na halach a także ochrona góralskich zagród. Chociaż dzisiaj są to to psy raczej do towarzystwa, ich mocno zakorzeniony instynkt obronny oraz zdolność stróżowania sprawia, że psy te doskonale nadają się na domowego stróż i obrońcę.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE:

Psy: 65-70cm

Suki: 60-65cm

SZATA: Podhalany mają gęstą dwuwarstwową szatę, składającą się z prostego lub lekko falistego włosa okrywowego i bardzo gęstego, wodoodpornego podszerstka, sprawia to, że psy te są bardzo odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne.

Na głowie sierść jest krótsza. Wyróżniamy umaszczenie wyłącznie czysto białe, kremowy nalot jest niepożądany. Utrzymanie sierści w dobrej kondycji wymaga regularnego wyczesywania, zwłaszcza w okresie linienia. Podhalany posiadają szatę ,,samoczyszczącą’’ tj. ziemia czy błoto powinny same (bez szczotkowania) osypywać się z niego i nie pozostawiać śladów na ich białym futrze.

TEMPERAMENT: Nie jest to rasa wszechstronnie użytkowa, są jednak doskonałe w tym, do czego zostały stworzone. Jako psy pasterskie mają bardzo głęboko zakorzenioną czujność i nie ufność wobec obcych, nie są jednak bezmyślnie agresywne. Są to psy bardzo inteligentne, potrafiące dokonywać wnikliwej analizy sytuacji i samodzielnej realizacji wyznaczonego celu. Są, więc bardzo niezależne i często nie proszą swoich właścicieli o wskazówki, działają bardzo instynktownie. Nie są to na pewno psy przekupne, wolą odmówić sobie przyjemności niż zaryzykować. Są to psy bardzo społeczne, swoim ludziom pozwolą na bardzo dużo, jednak obcemu z ręki jadł nie będzie (nawet bez szczególnego szkolenia), nie pozwoli się głaskać, nie dopuści równie nikogo podejrzanego do naszej posesji a akceptacja nowych członków rodziny zajmuje mu trochę czasu, musi najpierw bardzo dokładnie poznać jego intencje.

DLA, KOGO?  Owczarek podhalański idealnie nadaje się dla rodzin z dziećmi (należy jednak uważać, ponieważ mały Podhalan szybko przestaje być mały i może nie mieć świadomości swojej wielkości i masy). Dobrze, aby miał dostęp do swojego ogródka, lubi spacery, ale nie jest wybitnie aktywny. Jest raczej pokojowo nastawiony do innych zwierząt. Dodatkowo dom z ogrodem daje mu możliwość zaspokojenie swojej naturalnej potrzeby pilnowania. Aby zapewnić mu równowagę

psychiczną należy zadbać przede wszystkim właśnie o możliwość stróżowania i obrony rodziny oraz o bliski kontakt z właścicielem. Podhalany, które nie mogą spełnić tych dwóch potrzeb lub są pozostawione same sobie, mogą być trudne do opanowania, dlatego nie należy zamykać tych psów w kojcach.

ZDOWIE: Owczarki podhalańskie najczęściej zapadają na dysplazję stawów łokciowych i biodrowych jak większość dużych ras, a także entropium (podwinięcie powieki) i ektropium (wywinięcie powieki) a także skręty żołądka i niedrożność jelit. Jest jednak rasą bardzo odporną i raczej rzadko choruje. Często w dobrym zdrowiu dożywa 12 lat. Należy zwrócić uwagę na hodowlę, z której bierzemy szczenię, bowiem wiele chorób może zostać przekazanych genetycznie. Należy również zwrócić dużą uwagę na higienę uszu, ponieważ w zwisających, źle wentylowanych uszach często tworzą się stany zapalne.

ZALETY:

-doskonały pies pasterski

-wspaniały, czujny stróż

-bardzo spokojny i zrównoważony

-oddany właścicielowi

-bardzo tolerancyjny do innych zwierząt

-lubiący dzieci

-wyjątkowo odporny na złe warunki atmosferyczne

-krzepki i zdrowy

-nie wymaga dużej aktywności

WADY:

-niezależny i uparty

-skłonny do dominacji

-bywa agresywny wobec obcych

-potrzebuje doświadczonego i świadomego właściciela

Źródła:
http://www.piesporadnik.pl/title,pid,45,oid,47,cid,91.html