POMOCNY BERNARDYN

POCHODZENIE: Bernardyna zaliczamy do molosów, w typie górskim. Jego przodkiem był prawdopodobnie dog tybetański. Psy te dotarły do schroniska św. Bernarda, gdzie zostały przyjęte przez mnichów do pilnowania klasztorów. Dopiero później około XVII zaczęto wykorzystywać je do ratowania wędrowców, którzy zaginęli w

górach. Hodowlą początkowo zajmowali się mnisi, niestety niesprzyjające wtedy warunki spowodowały, że wiele psów wyginęło. Później wprowadzono do rasy również takie psy jak: nowofundlandy, psy pasterskie, podobne do psa pirenejskiego. Taki dolew krwi spowodował wystąpienie psów długowłosych, które okazały się nieprzydatne na górskich, zimowych stokach i były sprzedawane. Mnisi do pracy natomiast zostawiali sobie psy krótkowłose. W roku 1887 w Zurychu zatwierdzono pierwszy wzorzec rasy.

UŻYTKOWOŚĆ: W źródłach można przeczytać, że grupa ratownicza składała się z 4 psów. Kiedy te zlokalizowały poszkodowanego, jednej z nich wracał do klasztoru, aby poinformować mnichów i sprowadzić pomoc, dwa kładły się blisko rannego, aby go ogrzać, a czwarty lizał go po twarzy, aby przywrócić go do życia. Jaka była prawda? Tego już na pewno się nie dowiemy. Pewnością na pewno jest jednak fakt, że to wspaniałe psy z dobrze rozwiniętym instynktem tropicielskim, który potrafiły wykorzystać i samodzielnie przeprowadzić akcje ratowniczą. W późniejszym czasie aż do dzisiejszego dnia akcja ratownicza wygląda jednak nieco inaczej, mamy bardziej rozwinięty sprzęt ratowniczy i wiele nowoczesnych systemów lokalizacji, jednak kiedy to zawodzi, do akcji wkraczają psy, których węch nigdy nie zawodzi. Psy starają się wytropić i odkopać z pod śniegu rannego. Bernardyny nie pytały ludzi o zdanie, nie potrzebowały komend i wskazówek, same podejmowały decyzję i zdarzało się, że z ogromnej frustracji i potrzeby wyładowania emocji potrafiły pogryźć człowieka, którego udało im się odnaleźć. Jednak mimo wszystko pomagały odnajdywać i ratować ludzi, a to przecież najważniejsze.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE:

70-90cm –psy

65-80cm – suki

SZATA: Obecnie wyróżniamy dwie odmiany – bernardyn krótkowłosy i długowłosy. Oba są do siebie bardzo podobne różnią się głównie długością sierści. Ta natomiast

jest gęsta, zarówno w obrębie włosa okrywowego, jak i podszerstka. Kolor to w głównej mierze biel z mniejszymi lub większymi czerwono- rudymi łatami aż do czerwono-rudego płaszcza, zlokalizowanego na grzbiecie i słabiźnie. Występują również psy o umaszczeniu odwrotnym (mniej białego). Dopuszcza się również czerwono-rude pręgowanie ciała, brązowo-żółte lub czarny nalot na tułowiu. Preferowane są również odcienie czarnego na pysku, które podkreślają wyrazistość tych psów.

TEMPERAMENT: Bernardyny są psami bardzo inteligentnymi. O spokojnym i wyważonym charakterze. Są łagodne i przyjacielskie, ale wobec obcych raczej nieufne. Są niezwykle lojalne i wierne wobec swoich właścicieli. Wobec innych zwierząt raczej bezkonfliktowe, ale biorąc pod uwagę jego masę i wielkość trudno było by znaleźć śmiałka, który podskoczyłby do takiego molosa. Bardzo dobrze współpracuje z człowiekiem, ale ma swoje zdanie i kiedy nadchodzi taka potrzeba nie pyta o plan działania tylko wykonuje go po swojemu. Jest doskonałym psem stróżującym, szybko i sprawnie informuje o zagrożeniu. Mimo swoich rozmiarów i masywności chętnie podejmuje zabawę i jest bardzo opiekuńczy.

DLA KOGO? Ze względu na swoją specyfikę doskonale sprawdza się w warunkach górskich, ale nie jest to koniecznością. Na pewno małe mieszkanie lub kawalerka będzie dla niego karą a najlepszym rozwiązaniem jest dom z ogrodem, w którym bernardyn będzie mógł spędzać czas i patrolować teren. Należy również uważać, aby ten ogromny pies nie pokonywał zbyt dużej ilości schodów, bo te mogą przyczynić się do jego późniejszych problemów ze stawami. Potrzebuje kochającej, ale także stanowczej rodziny, która od samego początku będzie go uczyła posłuszeństwa, bo ze względu na jego ogromną masę, ciężko zmusić go do czegoś siłą. Są to jednak psy o nie tylko ogromnej masie, ale również wielkim sercu, dlatego nie należy używać wobec nich przemocy (jak zresztą wobec innych ras również)

ZDROWIE: Trzeba liczyć się z faktem, że to duże psy, które mogą mieć problemy ze stawami. Te wspaniałe psy żyją około 11 lat, czyli dość sporo jak na tak dużą rasę. Niestety mogą się u nich pojawić również problemy żołądkowe takie jak skręty żołądka a także choroby uszy lub zapalenia spojówek ze względu na nadmiar skóry wokół oczy. Bernardyny charakteryzują się również obniżoną odpornością, co skutkuje większą zachorowalnością na różnego rodzaju choroby zakaźne

WADY:

-masa ciała i wzrost (dla niektórych może to być również zaleta)

-drogie utrzymanie ze względu na dużą ilość karmy oraz ich duże łakomstwo. (często bywają wybredne jeżeli chodzi o jedzenie, dlatego należy zapewnić mu dobrej jakości żywienie)

-duża samodzielność (podobnie jak wyżej, może być również zaletą)

-podatność na choroby dużych psów oraz związanych z rasą

-obniżona odporność

-może się obficie ślinić

-nie nadaje się do małych mieszkań

ZALETY:

-bardzo lojalny i wierny

-stateczny

-tolerancyjne dla innych zwierząt

-doskonały stróż, gotowy stanąć za swoim właścicielem w obronie

Źródła:
http://www.piesporadnik.pl/title,pid,45,oid,47,cid,164.html